Benimle gurur duy, baba.

Ağaçlar o kadar da sık sayılmazdı. Kamptan uzakta da değildik. Rüzgar yavaş ve yumuşak bir şekilde esiyor, siyah saçlarımın soğuk sayılamayacak havada dalgalanmasını sağlıyordu. Ellerim siyah pantolunumun ceplerindeydi. Hiçbir şeyi umursamıyor bir edayla, karşısında duran kızı süzüyordu. Kızın kendinin aksine turuncuya benzettiği bir kahverengi olan saçları da aynı onunkiler gibi rüzgarda uçuşuyordu. Fakat hava soğuk değildi, bu rüzgarın nedeninin karşımdaki kız olması bile muhtemeldi. Ayaklarımın dibindeki toprağın biraz kıpraştığını hissettim. Fakat işi ileri götürmeye niyetim yoktu. İfadesiz bir yüzle kıza bakarken, aslında ona düşmanca takındığım bu tavırda ciddi sayılmazdım. Yani ciddiydim, ben her zaman ciddiyim fakat tavırlarım sahteydi.
Evet, ben o kadar rolcü olduğumu düşünmüyorum. Yani rol yapmamı gerektiren hiçbir şey yok şu hayatta. Kimseye cicim biri gibi görünmeye çalışmam, ve benim olduğum kişi kesinlikle soğuk, kibirli ve insanları küçük gören bir kişilik. Bundan utanmıyorum. Özelliklerim o kadar gurur verici olmayabilir, fakat kesinlikle kendimi biliyorum. İnsanlar fazla yapmacık davranıyorlar, sırf başkalarının düşünceleri için kendileri olamıyorlar.
Ve bu beni deli ediyor. O nedenle yaşayan insanları çok saçma buluyorum. Yaşayanları, çünkü ölenlerin bir tür kendini beğendirme derdi yok oluyor.

Karşımda duran kız, ne kadar yapılarımız uyuşmuyor olsa da diğerleri gibi olduğunu düşünmüyorum. Babalarımızdan aldığımız genler bizi zıt düşürüyor, fakat biz yine de tüm özelliklerimize rağmen birbirimizi olduğumuz gibi kabullendik. Onun dostluğu güven verici. Mıymıntı tiplerden değil.
Ama gelin görün ki, babalarımız için aynı şey söz konusu değil.
Bu nedenle, başımızın derde girmesinden ya da azar yemek yerine en kolayını yapıyoruz. Bu bizim için en sağlıklısı.
Arada sırada yaptığımız kavga ve tartışmalar, bazı melezlerin dahi gerçek sandığı şeyler. Ve bunlar gerekli de.

Sonunda ağzımı açıp sesli bir şekilde iç çektim. ''Bunun nereye varacağını ikimizde biliyoruz.'' dedim soğuk bir ifadeyle. Ona küçümser bir bakış atarak tepkisini ölçmeye çalışmak, yapabileceğim en kolay şeydi. Aksi taktirde ona zarar vermek hep ikinci planımda. Fakat bunu o isterse, seve seve yapacağıma da emindim nedense.

Mavi gözlerine bakıyordum. Rüzgar yüzümü yalıyor, toprağı havalandırıyordu. Bakışmayı her ne kadar sevmesemde ilk onun konuşmasını bekliyordum. Gözleri saçıma kaydı sonra tekrar bakışları gözlerimle buluştu. '' Bunu nereye varacağını ikimizde biliyoruz. '' Soğukkanlılıkla iç çekti. Babalarımız düşmandı ama biz bir şekilde arkadaştık. Yalan söylemeyi beceriyorduk. '' Evet. Biliyoruz. Ormanda ne arıyorsun? '' Düz bir sesle konuşuyordum. Mavi gözleri buz gibiydi. Siyah saçlarıyla birleşince vahşi bir hava veriyordu, genç kadına. Benim Turuncu saçlarım, S.M.G'nin Daphne karakterine benzememe yol açıyordu. Gözlerim maviydi ve beyaz tenimle, insanların deyişine göre prenses havası katıyordu.

Tam ağzını açacaktıki telefonum Bohemian Rapsody ile titremeye başladı. '' Ah, bir dakika. '' Homurdanarak telefonu açtım. '' Efendim, Ginny?'' Ginny'nin cılız sesi heyecanla konuşuyordu.
-'' Neler olduğuna inanamayacaksın, Bella ! Matt bana çıkma teklifi etti ! '' Tipik bir ergeni tanıdığıma lanetler okudum.
-'' Peki, harika. '' Dümdüz bir sesle cevap vererek telefonu kapattım. '' Nerede kalmıştık? ''

'' Evet. Biliyoruz. Ormanda ne arıyorsun? '' diye sordu düz bir sesle. Hakkını vermem gerekliydi, o da gerçekten soğuk bir edayla konuşabiliyordu. Karşısındaki düşmanmışçasına hareket edebileceğinden zaten emindim gerçi.
Tam ağzını açıp konuşacağı sırada, Bohemian Rapsody ve bir titremenin sesini işittim. Karşımdaki kız, elini telefonuna götürüp '' Ah, bir dakika. '' dedi ve homurdanarak telefonu açtı.

İşte bu, anlamadığım başka bir konuydu. Nasıl bu kadar kendine güvenebiliyordu ki? Zeus'un kızı olması hiçbir şeyi değiştirmezdi. Ben de Hades'in kızıyım. Gücümün, kullanabildiğimden daha fazla olduğuna ne benim, ne de herhangi bir başkasının şüphesi yok. Fakat bir telefon kullanmak, her melez için geçerlidir. Anne/babasının küçük bir tanrı olup olmaması fark etmez.
Fakat Isabella, telefona sahip olmuş olduğu yetmiyormuş gibi onu kullanıyordu da. Hadi ne olur ne olmaz diye alanları anlıyorum, fakat böyle bir iki dakika da kapayacağı bir şey için kullanması saçmalıktan başka bir şey değil bence. Canına susamış olmalı.
'' Efendim, Ginny?'' diye telefonu yanıtladıktan çok kısa bir sürenin ardından -'' Peki, harika. '' deyip telefonu kapadı. Tekrar dikkatini bana yöneltip '' Nerede kalmıştık? '' dediğinde, artık elimde ona sataşmış olmak için bir koz da vardı.
Yani, durduk yere kavga etmek, bir zeus ve hades çocukları için bile yersizdir. Fakat laf atacak bir şey, bir bahane, bir karıncanın ayak ucu kadar bir şey bile olsa, bir kıvılcım misali etrafı ateşe vermeye yeter.

Dudağımı büzüp, küçümser bir edayla bakış attım. ''Bu kadar canına susadığını söyleseydin sana böyle dolaylı yollar yerine kısadan öbür tarafa nasıl geçeceğinle ilgili yardım edebilirdim.'' dedim alaycı ama soğuk bir ifadeyle.

Bunu dememle beraber, ayağımın yakınlarında bir yerde toprak biraz daha eşelendi, ve içeriden çok ince bir kemik, yeşeren bir fidan gibi yukarı doğru dikildi. Toprağı eşeleye eşeleye, yavaş ve korkunç olacağını düşündüğüm bir şekilde bir el toprakta yavaşça belirmeye başladı. Fakat onu topraktan ne kadar çıkarmak istediğimi bilmiyordum. Bir iskelete sadece korkutmak amaçlı ihtiyacım olabilirdi zaten. Ve bu, diğer şeyler gibi pek basit numara sayılmazdı.

''Bu kadar canına susadığını söyleseydin sana böyle dolaylı yollar yerine kısadan öbür tarafa nasıl geçeceğinle ilgili yardım edebilirdim.'' Doğuk ve alaycı bir edayla konuşmaya başladı. Gözlerimi kapattım. Toprakta bir el beliriyordu. '' Hadi ama, ucuzluğu kes. Emin olabilirsin, Noemi. '' Gözlerimi kıstım ve mavi gözlerini göremez oldum. Kendisini, Tanrıça zanneden bu ukalayla arkadaştım ancak onu öldürmekten keyif alacağım söylenebilirdi. Sinirlenmiş gibiydi. '' Oh, yazık.. '' Çarpık bir gülümsemeyle saçımı öne aldım.

Kendimden emin bir şekilde neredeyse yüzyıllık, yaşlı meşe ağacına yaslandım. Ne kadar yaşlıysa o kadar güçlüydü. Seni sarabilecek bir kalkan gibiydi, ağaç. Blackberry'mi havada salladım ve cebime koydum. '' Seninki hangisi? '' Alaycı bir şekilde ekledim. '' Afedersin, seninki yanında değil. '' Dil çıkardım.

Rahatsız olmuş gibi kıpırdandı ve her an patlamaya hazırdı, Hades'in İlk kızı.

İskelet ele bakıp '' Hadi ama, ucuzluğu kes. Emin olabilirsin, Noemi. '' diye yanıt verdi kız. Onun benim kullandığım adımı söylememesinin nedeninin yakın arkadaşlarımın bildiğini bildiği için olduğunu rahatlıkla tahmin edebiliyordum.
Bunun o kadar basit bir numara olmadığını da biliyordum, en azından birçok melezi korkutmak için yeterli bir şeydi.
Fakat karşımdaki, beni iyi bilen ve bir zeus kızı olan, bu yaptığımın cidden aşırı basit ve zararsız olduğunu bilen biriydi. Fakat yine de bir umutla bunun onu korkutabileceğini düşünmüştüm, ki bunun aptallık olduğunun ben de farkına varabiliyordum.
Yüzünde çarpık bir gülümsemeyle '' Oh, yazık.. '' dedi ve saçıyla oynadı. Ne kadar bu kendini seven şahısla arkadaş olsam da, zaten bir Hades kızı olarak sadist sayılmıyor muydum? Bunun nedeninin zaten öyle olduğum olduğu düşünülebilirdi pekala. Ki zaten birçok kişi onunla kanlı bıçaklıyım sanıyordu, o zaman onu öldürmem ne kadar ilginç karşılanırdı acaba?

Markasıyla bile ilgilenmediğim ama hareketlerinden çok değerli güzel bir şey olduğunu anladığım telefonunu cebine koyup '' Seninki hangisi? '' diye sordu. Ardından alaycı bir tavırla '' Afedersin, seninki yanında değil. '' dedi ve küçük bir çocuk gibi dilini çıkardı.

Saçma sapan insanlara katlanabilirim. Ama beni, özellikle böyle, ilgilenmediğim gereksiz konular nedeniyle ezmeye çalışan insanlara katlanamam. Özellikle bu, öyle olduğunu düşünmediğim biriyse. Yerimde rahatsız olmuş gibi hafiften kıpırdandım. Ağzımı çaıp bir şey söyleyecekmiş gibi durduktan sonra dudaklarımı ısırıp tekrar kapadım. Burada konuşacak pek bir şey yoktu.

Gözlerimi karşısındaki kıza diktim. Ölüme yakın, sadist olmayan bir tarafım Isabella'nın rol yaptığını kendime hatırlatmaya çalışıyordu. Bunu unutmak kadar aptallık olamazdı. Fakat rol için bile, bu şekilde aşağılanmaya göz yumacak biri olamam.
Derin bir nefes aldım. Nefesi almamla toprağın üzerinde debelenen el geri çekildi, ve nefesi hızla geri vermemle Isabella'nın yanından bir insan vücudunun koluna ait olduğu bile belli olmayan bir kemik topraktan adeta fışkırdı, kıza doğru dürüst temas bile etmeden cepindeki aleti çıkardı.
Ben de o sırada kemerime zincirinden asılmış olan nunçakumu elime geçirip, telefon cebinden dışarı fırladığı anda atılıp nunçakuyu elimde döndürerek telefonu kırdım. Topraktan fışkıran kol o sırada tekrar gözden kaybolmuştu bile.

Birkaç saniye içinde olmuş bu olaylar karşısında hala ağaca yaslı duruyordu kız.
Neler olduğunu idrak etmekte güçlük çekmişti belki, çünkü ben bile bunu yapacağımı aklımdan geçirmezdim. Onun bir sürü insan parası saydığı bu 'ölüm aletini' parçalamak için bir nedenim yok gibiydi, fakat bunu yaparak ona iyilik yapmış bile sayılırdım.
Tek elimle nunçakuyu tekrar kemerime takıp sabit ve buz gibi gözlerle şaşkınlıkla ağzı aralanmış gibi duran kıza ''Bir dahaki sefere ölmek istersen dolaylı yoldan canavar çeken bir alet değil de doğrudan benden yardım isteyebilirsin.'' dedim.

Yaptığım gurur duyulacak bir şey miydi? Bilmiyorum. Fakat babamın gurur duyacağından emindim. O günlük işimin bittiğini düşünmek tam da keyiflenecek bir konuydu işte. Dar görüşlü babalarımız yüzünden birbirimize düşman muamelesi yapmak, gerçekten çok keyif verici.(!)

Gözlerini bana dikti, hades kızı. Söylediğim ağrına gitmiş olmalıydı. Etrafta bizi izleyen gözleri hissediyordum. Birşey söyleyecekti ki ağzını tekrar kapattı.
Ne olduğunu anlamadan telefonum kırıldı. Ama kısa sürmemişti, bunu onun yaptığını anlamıştım.
''Bir dahaki sefere ölmek istersen dolaylı yoldan canavar çeken bir alet değil de doğrudan benden yardım isteyebilirsin.'' Bu kız oyuncu olabilirdi ama gerçekten sinirlenmişe benziyordu. İç geçirdim. Bizi izleyen gözler kaybolmuştu.
-'' Ah, sonunda. Kimse bizi izlemiyor. '' Yaslandığım ağaçta doğruldum. '' Ayrıca bende 2 tane telefon var. '' Gözlerini devirdi. Noemi'ye yakınlaştım. Onu her an öldürebilirdim ama içgüdülerim buna izin vermiyordu. Arkadaşlık duygusu, bilirsiniz. Hala bana kızgın görünüyordu. '' Yapma Lia. Bu gerçek bile değildi ! '' Yüzümdeki gülümseme birazcık olsun aramızdaki gerginliği atmışa benziyordu. Babam benimle gurur duyacaktı, Hades'in ilk kızına kafa tutuyordum. Acaba gerçeği öğrense ne olurdu? Bunu bilmek, DKNY'ın yeni ürününün ne zaman çıktığını öğrenmekten daha zordu.


Gözlerimi devirerek yere çöktüm. Toprak eşelenmiş bir şekilde duruyordu. Sanırım sert bir muamele yapmıştım. İç geçirdim ve çukura toprağı geri yerleştirdim. Bahçe yetiştirmeyi düşünebilirdim.(!) Ah, pardon. Savaştan fırsat kalmıyordu. Gözlerimi Lia'ya çevirdim.

-'' Ah, sonunda. Kimse bizi izlemiyor. '' dedi kız. Oysa ben birilerinin bizi izlemekte olduğunu ve bu nedenle böyle davrandığımızı tamamen unutmuştum. Yaslandığı ağaçtan doğruldu ve '' Ayrıca bende 2 tane telefon var. '' harika. Kendiyle gurur duyması gerek herhalde, bir pankart asmadığı kalmış bedava öldürmelik melez falan diye.
Yavaşça bana yaklaşmasına rağmen ben ben hala bir şey dememiştim.
Bu kadar yakınken, gerçekten kavga etsek birbirimizi öldürmek çok kolay olurdu. Fakat gerçekten kavga etmiyorduk ve öyle bir kahpelik yapmaya niyetim yoktu.
'' Yapma Lia. Bu gerçek bile değildi ! '' dediğinde onun haklı olduğunu biliyordum. Yine de bilirsiniz, ya da bilmezsiniz, asilik yönüm ağır basıyor ve kendimi bir zeus kızına ezdirmeme güdüyseyle yanıp tutuşuyordum.
Fakat bana gülümseyince karşımdakinin bir düşman değil de, arkadaşım olduğunu bana hatırlattı. Bu benim gevşememi sağladı, savaş modundan çıkmam için yardımcı olmuştu.

Fakat ne olursa olsun, babamın benimle gurur duyacağına emindim. Bunların rol olduğu ile ilgili en ufak bir fikri olmayacağını düşünüyordum, olamazdı yani sonuçta. Hal böyle olunca kızının, kardeşinin kızıyla kavga ediyor olması ve telefonunu kırmış olması kesinlikle onu keyiflendirirdi.

Zeus'un kızı yerdeki toprağı eşeledi ve dönüp bana baktı. Dudağımı büküp omuz silktim. ''Beni biliyorsun.'' dedim basit bir şekilde. ''Bazen kendimi tutmak zor oluyor.'' Ardından sallanarak arkamı döndüm ve kampa doğru bakıp ''Gitsek iyi olacak. Hava kararmadan orada olalım. Merak ederlerse daha kötü. Tabii beni merak edeceklerinden şüpheliyim.'' Deyip başımla kıza haydi diye işaret vererek kampa doğru yürümeye başladım.